Chauvinisme of passie?
Ik zet dit op papier op de sluitingsdag van de Olympische Spelen 2021, voor het eerst in de geschiedenis in een jaar wat niet door vier te delen is. Blijft bijzonder met dank aan de corona... Deze nacht zat ik om drie uur klaar om de laatste stukken van het baanwielrennen te zien. Vroeg me tijdens dit gekke tijdstip af of het uit chauvinisme is of passie? Terugkijkend naar deze spelen dan trek je als liefhebber de conclusie dat het absoluut top was. Schitterende prestaties gezien in vele takken van sport. Hoewel de meesten wel zullen begrijpen dat ik het wielrennen natuurlijk het meest boeiend heb gevonden. Dit overigens zonder andere sporten te kort te willen doen, heb ik ook genoeg naar anderen gekeken. Naast de tsunami aan medailles waar onze landgenoten ons onder bedolven, was er ook natuurlijk veel emotie te zien. Emotionele momenten van puur en zuiver geluk tot helaas die van diep verdriet! 
Een sprinttoernooi van ongekende klasse, veel plakken. Een koppelkoers waar dermate hard werd gereden dat het vrijwel onmogelijk was een ronde te pakken. Jammer dat onze regiorenner Havik en zijn koppelgenoot Schip naast het podium grepen. Maar ook dat is een onderdeel van de emotie, de geestelijke verwerking. Daar waar de een zijn vriendin mag en kan belonen, was voor een ander de Olympische binnen enkele seconden voorbij. Weg jarenlange training en focus...
Het antwoord op de vraag of het chauvinisme is of passie heb ik ook gevonden. Het is simpelweg chauvinisme EN (pure) passie!