Het was me de Giro wel dit jaar…
De Giro van 2018 is gedaan. Tom Dumoulin wist op een bijzonder fraaie wijze de tweede plek te pakken in het eindklassement. Maar wat wás het een vreemde, eigenlijk bizarre Giro dit jaar. Met een Chris Froome die tegen ieders verwachting in, aan het vertrek stond. Hij was immers ‘gesnapt’ op het ‘gebruik van’ en da’s nou eenmaal verboden. Elke renner die dat overkomt krijgt een schorsing aan zijn racebroek tot de uitslag van onderzoeken etc bekend zijn. Zo simpel is dat! Echter, wie schets ons aller verbazing als blijkt dat Froome ‘gewoon’ van start ging, en dat zijn strafzaak pas later in behandeling genomen zou worden, en zelfs na de Tour de France zal plaatsvinden. Dat roept vele, vele en vooral grote vraagtekens op. Wat maakt Froome tot een andere renner dan de rest van het peloton? Waarom hanteert een UCI voor Froome andere maatregelen dan voor andere renners? Hebben de (dure) advocaten van Team Sky zoveel invloed op de UCI? Is de UCI bang voor de advocaten van Team Sky? Is er sprake van omkoping richting UCI? Zomaar een stuk of wat vragen die naar boven borrelen.
Froome die in eerste instantie geen deuk in een pakkie boter weet te rijden, komt in de laatste paar dagen op een nóg meer vragen oproepende wijze terug. Fietst in een etappe in 80 km. een ruime achterstand op Dumoulin in het klassement, weg naar een riante voorsprong. ‘Zomaar’ lijkt het, in z’n uppie! Niet alleen ik, maar zo ongeveer de hele wielerwereld fronst de wenkbrauwen. Want vergeet niet dat het in zo’n zware etappe met heel veel en zwaar klimwerk, wat ze ook nog moeten klaren in een uitzonderlijk hoge temperatuur, voor een man als Froome, die dus stelt astma-patiënt te zijn, voor de drommel niet mee valt. Voor een gemiddelde astma-patiënt een schier onmogelijke inspanning. Veel en ook hele nare kritiek werd zijn deel en dat van Team Sky. Kritiek die ze mijn inziens volledig (en terecht) over zichzelf afgeroepen hadden. Ze hebben de wielersport bepaald geen dienst bewezen, wél ongeloofwaardig gemaakt. Maar de UCI treft aanzienlijk meer blaam! Hoe kunnen zij, als overkoepelend orgaan, een zieke man als Froome laten starten? Had een UCI Froome niet tegen zichzelf in bescherming moeten nemen, uitgaande van het feit dat hij werkelijk astma-patiënt is? Of speelde er andere, veel belangrijkere en deels ‘geheime’ zaken een rol? Feit blijft dat vrijwel niemand er iets van begrepen heeft, en al helemaal niet van de beslissingen die op de slotdag in Rome werden genomen. Eén ding is wel erg duidelijk gebleken. Het vertrouwen in het doen en laten en de denkwijze van de UCI, zijn niet uit te leggen. Ze hebben de wielersport in z’n geheel een ongeloofwaardig uiterlijk bezorgd, en veel ‘wonden’ gemaakt. Wonden die niet snel zullen helen overigens. Voor mij was Tom Dumoulin de beste en meest constante renner dit jaar. Een geweldige tweede, net als Froome, die voor mij óók tweede is geworden. Want is er maar eentje die de Giro 2018 echt heeft gewonnen. En dat is en blijft de UCI, een onbetrouwbare winnaar!