De wielerfan…
Wanneer ben je nou eigenlijk een wielerfan? Wat is een wielerfan? Hoe anders is die dan een voetbalsupporter? Gaat een echte wielerfan alleen naar de koersen kijken, of kijkt hij alleen naar koersen op tv? Of beiden? Vele fans stellen zich waarschijnlijk nimmer de vraag wie of wat ze werkelijk zijn. Het begrip is breed, bijzonder breed en ook op vele manieren uitlegbaar.Je kan fan zijn van de sport in het geheel. Of juist van een speciale discipline. Of slechts van één enkele renner of ploeg. Of alleen van de klassiekers dan wel de grote rondes als de Tour, de Giro of Vuelta. De echte, meestal bloed-fanatieke fans houden van (bijna) alles wat met hard fietsen te maken heeft en fietsen met een krom stuur. Die zie je dan ook overal, bij elk soort koers, op weg en baan. De categorie die het wil uitstralen fan te zijn, dragen minimaal een wielerpetje, een klakse zoals onze zuiderburen dit minuscule hoofddekseltje noemen. Er zijn er ook die een stap verder gaan. Die dragen een (bij voorkeur al wat ouder) trainingsjack van een al dan niet bekende wielerformatie. Liefst een Professionele. Er gaan geruchten dat sommige van deze lieden genoemde kledij zelfs in bed dragen, maar dat even terzijde! Een aantal van hen draagt een doek of bord bij zich waar met koeienletters de naam van hun idool prijkt, zodat het goed leesbaar is, ook op grote afstand, Je weet van te voren natuurlijk nooit waar je terecht komt op een parkoers.
Tot zover wijkt de wielerfan niet veel af van zijn voetballende soortgenoot. En ook de wielerfan drinkt, als zijn idool bezig is met het leveren van topprestatie, een biertje. Sommigen zelfs meer dan ‘een biertje’ en een aantal zelfs tot het hun oren uitloopt. Ook zijn er een flink aantal die dit gedrag vertonen als hun idool geen deuk in een pakkie boter weet te rijden. Dat maakt sommige fans namelijk geen malle moer uit. Moet kunnen. Als ze zich maar blijven gedragen. Precies op dat punt zijn de verschillen waarneembaar. Daar waar de supporter huiswaarts keert en een spoor van vernielingen en ellende achterlaat, gaat de trouwe wielerfan ook richting huis dan wel stamcafé om nog een enkel afzakkertje naar binnen te laten glijden. Hij heeft dan geen enkele behoefte om een bushalte aan gort te hengsten. Of een telefooncel van alle ramen te ontdoen. Of de geparkeerde auto’s van al die ‘Jan Lullen’ dermate toe te takelen dat ze allemaal denken dat ze van merk zijn veranderd. Nee, de wielerfan gaat terug zonder al dat geweld. Of hij nuchter is, een beetje teut of zo lam als een makreel, maakt niets uit. Hij kwam voor de sport. Voor de goede sfeer en dat wil hij zo laten. Dat sommigen ver gaan weten we met z’n allen.
Persoonlijke meningen spelen hier een sterke rol. Bij mij persoonlijk bijvoorbeeld, is alles wat er op en vooral om de velden gebeurd, de absolute reden geweest om het voetbal geheel links te laten liggen. Ik was supporter en fan, en ben nu nog enkel een fan. Een wielerfan wel te verstaan! Ik kijk naar een sport waar ook veel gebeurd. Waar ook onwijs waanzinnige mensen uit hun dak gaan. Echter, omdat die alleen met zichzelf bezig zijn en, over het algemeen genomen, niemand schaden en respect tonen naar sporters en medemensen, zal ik altijd wel een wielerfan blijven. Tot op het bot. Nog even, ik moet nog even wachten. Maar dan is het spel weer op de wagen. Heerlijk! Lekker hangen en leunen op een dranghek…
