Een tijd van Koomen…
Tijdens de laatste Ronde van Oostzaan sprak ik weer eens een aantal oude bekenden. Altijd gezellig… Bij de koersen zijn de, al dan niet sterke, verhalen en anekdotes niet weg te denken! Op enig moment verzanden we in een scala van anekdotes over een van de meest spraakmakende wielersportjournalisten die het metier ooit heeft gekend: Theo Koomen. Ik zei ook nog wel een anekdote te weten maar die te willen vertellen hier in Het Wielercafé. Bekend, beroemd, berucht en bemind bij velen, en dat nog steeds, ondanks het jammerlijke en dodelijke ongeluk dat hem in 1984 uit ons midden heeft gerukt. Zijn ‘aanwezigheid’ is en zal altijd blijven, dat wil ik u hier wel verzekeren.
Hij was in de jaren zestig en zeventig met name, een veel beluisterde radioreporter en daardoor tevens een veel gevraagde spreker in het schnabbelcircuit. Theo was ook af en toe wel een beetje ‘verstrooid’, misschien een uitwas van zijn jaren durende dubbele liefdesrelatie, daar komen we nimmer meer achter. Hij had op een gegeven moment een dubbele afspraak staan. Hij besloot zelf naar de ene te gaan en de dubbele schnabbel toe te bedelen aan Kees Jansma, die toen nog als ‘jonge hond’ het vak leerde bij ‘langs de lijn’. Theo belde aldus Kees op en liet weten van de dubbele afspraak. “Het is een hele leuke klus en het levert je ook nog eens 500 gulden op. Ik heb ze al laten weten dat ik helaas zelf niet kan en jou zal vragen. Het geld maak ik dan naar je over zodra ik dat van hun heb ontvangen”.
Kees Jansma zag het wel zitten. 500 gulden was toen al een ‘best pak poen’ voor een avondje. De schnabbel bestond uit het geven van professioneel commentaar tijdens een sportevenement van een personeelsuitje. Dat klonk niet al te moeilijk en 500 piek voor een paar uurtjes werk was dus dik en dik betaald! Jansma deed wat er van hem gevraagd werd. Na afloop kwam de directeur van het bedrijf naar Kees toe om hem te bedanken. Hij vond het nog steeds jammer dat Theo zelf niet had kunnen komen, maar Jansma was een prima vervanger geweest, liet de directeur hem weten. “Vind je het erg als ik je nu contant uitbetaal”, vroeg de man nog netjes. Kees liet weten daar geen bezwaar tegen te kunnen hebben, waarop de man Kees een envelop gaf met twintig briefjes van honderd gulden. “Tweeduizend gulden, het bedrag wat we met Theo hebben afgesproken…”
(Bron: ‘Woekeren met de waarheid’ over he leven van Theo Koomen)