Een Oostzaner in de regenboogtrui.
Eigenlijk was het een Amsterdamse Oostzaner. Hij is er niet geboren maar heeft wel een aantal jaar van zijn leven deel uitgemaakt van de gemeenschap. Jan de Nijs (1958), velen zullen zich hem ongetwijfeld nog herinneren. Jan was een redelijk goede Amateur wielrenner die, zo tussen 1975 en 1985 zijn hoogtijdagen kende. Het was 1979 toen de KNWU hem selecteerde, een bewijs van zijn goede kwaliteiten. Dat was dan ook precies een van de redenen waarom mechanieker Klaas Kwantes hem adviseerde het eens achter de grote motoren te gaan proberen. Klaas was de oom van oud-wereldkampioen en Zaankanter Cees Stam, die toentertijd bondscoach van de KNWU was en in die hoedanigheid ook de stayers ‘onder zijn hoede’ had. Jan sloeg dat advies niet in de wind en wist zichzelf, achter de brede en veilige rug van gangmaker Joop Zijlaard in 1983 naar een vierde stek van het NK te rijden. Omdat de KNWU vier stayers zou aanwijzen voor deelname aan het WK, was Jan zijn plekkie verzekerd!
In Zürich knalde hij in één lange ruk door naar de finale, en daarin eiste hij een verdienstelijke zesde plaats op. Bruno Walrave behoorde in die dagen tot de absolute top in het gangmakerwereldje. En laat nou juist hij in 1984 vragen of Jan interesse had om achter hem te komen rijden. Gelukkig voor de nationale wielerwereld hapte Jan toe. Want binnen de kortste keren mocht dit duo zich scharen bij de top van internationale stayers. Ze werden Nederlands kampioen en in Barcelona reden ze zich tijdens het WK probleemloos naar de finale. In die finale kregen ze de vierde startpositie aangewezen, met voor hun o.a. de favorieten Podlesch uit Duitsland en de Italiaan Dotti. Stayers van het betere garnituur! Deze twee matadors vochten een verbeten strijd uit en leken werkelijk alles te geven om de regenboogtrui te pakken. Ondertussen had het duo De Nijs/Walrave de hele wedstrijd achter de twee kemphanen gereden en waren heel attent. Wachtend op het juiste moment om een mogelijk beslissende aanval in te zetten. Op enig moment moest Podlesch lossen van de rol en scheen gelijktijdig de Italiaan zijn meeste kruit verschoten te hebben. Hij moest zijn tol betalen voor de door hem geleverde inspanningen. Dat bleek hét moment voor Jan de Nijs om gas te geven. Hij nam de leiding van de finale over en zou de eerste plaats niet meer afstaan en al doende reedt hij zichzelf naar een welverdiende wereldtitel. Een geweldige prestatie! Een grootse huldiging later op het gemeentehuis in Oostzaan viel hem ten deel waar vele dorpsgenoten van mee genoten. Oostzaner Jan de Nijs wereldkampioen!
Jammer genoeg kon hij een tweede wereldtitel niet realiseren, maar daartegenover nog wel zeven nationale titels, zodat hij in totaal met acht rood/wit/blauwe kampioenstruien kon prijken. Met zijn behaalde wereldtitel was Jan de vierentwintigste wereldkampioen stayeren van Nederlandse bodem, nadat begin 1900 Piet Dickentman als eerste deze prestatie had weten te leveren. Een van de redenen kan zijn geweest het feit dat de KNWU op enig moment de stekker uit deze altijd zo spectaculaire tak van wielersport heeft getrokken. Het onderdeel waar al meerdere Zaanse renners als Piet de Wit, Cees Stam en Jaap Oudkerk tijdens vele WK’en EK’s escaleerden als ware het vuurpijlen! Zijn deelnames aan de Ronde van Oostzaan hebben Jan de NIjs helaas nooit de zege kunnen brengen. Een tweede plaats in 1987 bleek het hoogst haalbare, terwijl hij in 1988 derde zou worden en daarvoor in 1982 al eens als zesde was weten te eindigen. Heden ten dage loopt men de kans Jan de Nijs tegen te komen op zijn racefiets, want hij is nog immer actief. Waarschijnlijk op een lager pitje dan vroeger, maar zijn spirit blijkt onveranderd te zijn. Een wielrenner die maar geen wilg kan of wil vinden om zijn fiets aan op te hangen…
Zijn laatste regenboogtrui mocht ik tijdens een Ronde van Oostzaan van Jan in ontvangst nemen voor de collectie van Nationaal Wielersport Museum. Een mooie geste van een groot sportman!